Адзін дзень з жыцця курьера.
Людзі сядзяць цэлы дзень у офісе і бачаць перад сабой толькі манітор, а пасля працы толькі на пальцах мазалі ад перабору кучы папер. Затое яны ўсе працуюць у офісе, бо гэта лічыцца прэстыжным. Пагадзіцеся, бо за ўвесь дзень у офісе можа зусім нічога не адбывацца, у вушах будзе толькі стаяць гук шуршанія папер , гудзенне кампутараў, раздражняльнае пілікання тэлефонаў і шум офіснай тэхнікі. яны працуюць, добра зарабляюць, але не задаволеныя сваёй працай, і з году ў год гэтыя людзі адчуваюць сваю нервовую сістэму, каб зарабіць на паездку ў курорт у цёплыя краіны, хоць самі жывуць у Маскве і лічаць сябе патрыётамі. А чым улетку горш у Маскве? Бо ў нас тут летам таксама горача, так жа можна і паплаваць у дзе-небудзь і пазагараць на пляжах. Ну добра, пяройдзем да сутнасці нашай тэмы, названай у загалоўку.
Як вы ўжо, напэўна, зразумелі, я працую кур'ерам. Вядома ж, лепш сказаць, працаваў у свае гады, цяпер я такая ж «офісная мыш», таму што ўвесь дзень я гладжу кампутарную мыш і перабіраю паперы, вядома я нядрэнна зарабляю зараз, але ўсё ж мае працоўныя дні доўгія і нудныя. У часы, калі я працаваў кур'ерам, дні былі зусім іншыя, яны працякалі хутка і даволі насычана, я меў зносіны з рознымі людзьмі, бачыў шмат новага і цікавага для мяне. Вядома ж, на курорт тут не заробіш, але ўсё ж я ані не шкадую, што, здавалася б, лепшыя гады свайго жыцця я выдаткаваў, працуючы кур'ерам. Зараз я б хацеў распавесці аб адным такім дне са свайго жыцця, які мне добра запомніўся.
Я таксама, як і звычайна, прыйшоў на працу, мне даручылі заданне - даставіць нейкі пакет вось туды-то. Усё гэта адбывалася, вядома ж, у Маскве, дык я ж тут нарадзіўся і жыву. Машыны сваёй у мяне тады яшчэ не было, таму я як і ўсе звычайныя людзі, ездзіў на грамадскім транспарце. Я нават не меркаваў яшчэ, што са мной столькі ўсяго здарыцца за адзін дзень. Я сеў на метро і паехаў у прызначаны месца. Ўвесь час, пакуль я ехаў у метро, я гуляў на сваім тэлефоне ў більярд(ды убудаваная гульня, пра айпады і айфоны людзі яшчэ і не чулі) - тое ж самае, у прынцыпе, робіць большасць людзей, якія ездзяць на Метро - глядзяць у кнігу ці яшчэ куды-небудзь. Я спрабаваў не глядзець сабе пад нос, тады я азіраўся на ўсіх вакол, але настрой маё было неочень добрым, а, убачыўшы закаханую парачку насупраць сябе, ўнутры мяне ўсё яшчэ больш закіпела, запалала сінім полымем, таму што я лічыў сябе нікому не патрэбным, думаў, што мяне ніхто не любіць, і, да таго ж, дзяўчына, у якую я быў закаханы, зусім мяне не заўважала(за выключэннем тых выпадкаў, калі ёй патрэбна была мая дапамога).
Я нядрэнна разбіраўся ў тэхніцы і ў кампутарах, у той час была папулярная аперацыйная сістэма Windows XP і Windows 2000, але яны былі вельмі адзін на аднаго падобныя, хоць і новая Windows Vista далёка не пайшла ад сваіх папярэднікаў. Ну звычайна ўсё звярталіся да мяне па дапамогу ў вырашэнні матэматычных прыкладаў і задач па фізіцы. Як я ўжо нядаўна казаў, з асабістым жыццём у мяне ўсё было дрэнна, я задумаўся пра тое, што жыццё несправядлівая, што я не атрымліваю таго, чаго я павінен заслугоўваць па сваіх перакананнях. Я не верыў у каханне, але мая душа балела і знемагала кожны раз, калі я ўспамінаў каханую дзяўчыну. Ды, зараз, вядома ж, я ўспамінаю гэта з усмешкай на твары, але тады гэта было цяжка да такой ступені, што ўвогуле перад сабой я не бачыў сэнсу жыць на гэтым свеце. Спробаў суіцыду я, вядома, не збіраўся здзяйсняць, таму што верыў, што калі-небудзь усё будзе добра, ды і проста я лічыў сябе псіхічна моцным чалавекам, бо ўсё жыццё мяне здраджвалі людзі, якіх я лічыў блізкімі і давяраў ім ўсё жыццё. Добра, адыдзем ад гэтай тэмы, а то хто-небудзь з чытачоў можа і заплакаць яшчэ.
Даехаўшы да патрэбнай станцыі метро, я выйшаў на вуліцы і дастаў з кішэні карту, каб знайсці гэты дом нумар 8 і пайшоў па патрэбным кірунку. Мой працадаўца сказаў мне, што дакументы трэба даставіць у нейкай рэстаран. У мяне быў нумар заказчыка, яго, здаецца, клікалі Аляксандр або Аляксей - я сам не ведаў, у мяне быў толькі нумар. Я знайшоў гэты дом нумар 8, але ў ім было шмат розных крам і адна нейкая рыбная рэстарацыя. Я патэлефанаваў кліенту, але яго тэлефон быў па-за зонай дзеяння сеткі, таму я вырашыў зайсці ў гэты рэстаран і спытаць, ці ў курсе яны аб гэтай дастаўцы. Каля уваходзячы стаяла дзяўчына, якая працавала ў гэтым рэстаране, але яна размаўляла па тэлефоне, таму я звярнуўся з пытаннем да мужчыны, які побач сядзеў, і мабыць, ён ахоўнікам працаваў. Мужык са мной казаў як з непрацуючым тэлевізарам або непаслухмянай таксай, мне гэта не спадабалася, але я пакуль што прамаўчаў. Ён прасіў пачакаць, пакуль дзяўчына размаўляе. Дзяўчына паклала трубку і спытала мяне, чым можа дапамагчы. Я растлумачыў сітуацыю, але яна не ведала ні пра якую дастаўцы. Я сказаў, што быццам бы чалавека клічуць Аляксандр і паказаў ёй лісток, на якім быў напісаны яго нумар. Яна ветліва папрасіла ўзяць гэты лісток і, атрымаўшы маё згоду, ўзяла яго сваімі тонкімі жаночымі пальчыкамі з прыгожым манікюрам і пайшла кудысьці. Я чакаў яе каля ўваходу, а з галавы не мог выкінуць яе выдатныя ручкі, перад вачыма ўсё яшчэ стаяла гэтая карціна, дзе ў цэнтры ўвагі была яе рука з цёмна-чырвонымі кароткімі пазногцямі. Вось яна вярнулася і папрасіла мяне пайсці з ёй. Я пайшоў за ёй, а да тых карцінах у маёй галаве дадаўся яшчэ і яе мяккі пяшчотны голас, якім яна паклікала мяне пайсці з ёй. Яна спынілася побач са столікам, за якім вельмі вульгарна раскінуўся поўны мужчына ў акулярах з чорнымі крывымі зубамі і размаўляў па тэлефоне. Яна сказала , што гэта адзіны Аляксандр. Ён паклаў трубку, я павітаўся і спытаў, рабіў ён заказ, але ён адказаў адмоўна, тады я накіраваўся да выхаду. Мяне сустрэў той грубы ахоўнік і папрасіў «зваліць адтуль». Ну няма, на гэты раз я ўжо не стрымаўся, я не дазволю нейкай там ахоўніку, які нават не ведае, што такое этыкет, зневажаць мяне падобным чынам. Я адказаў яму, што ён даволі груба са мной размаўляе, і што калі я ўсяго толькі курьер, гэта не значыць, што ў мяне няма чалавечых правоў, а ўсякія неэтычныя людзі не маюць права абражаць людзей, па-за залежнасці ад іх сацыяльнага статусу. Я пажадаў усім усяго добрага і выйшаў у дзверы, дастаў тэлефон і набраў нумар кліента. Тут я адчуў, што хтосьці закрануў рукой да майго пляча, я спачатку падумаў, што гэта той ахоўнік, які недавучыўся ў школе, але я пачуў тонкі прыемны водар жаночых духаў. Я павярнуўся, не падымаючы галавы, і ўбачыў перад вачыма бэйджыкі з імем на грудзях, якая стварала выдатны рэльеф на яе целе. Яе клікалі Арына. Мой погляд падняўся ўверх, акінуўшы яе прыгожую шыю, і спыніўся на яе бліскучых вуснах. Я заўважыў, што на яе твары не было той ўсмешкі, якую я ўбачыў пры ўваходзе. Я спытаў, здзіўлена, што здарылася(можа я што-небудзь забыўся)? Яе бровы былі апушчаны, яна раздражняльным голасам спытала мяне, ці ўсё ў парадку. Я зрабіў сумны выгляд, і таксама раздражняльным голасам адказаў: "Да ўсё ў парадку. На вуліцы холадна, зайдзіце лепш назад. »Яна пачала мне казаць, што гэты ахоўнік ён такі, ён пагардлівы, ён і яе крыўдзіў некалькі разоў. Яна сказала: «Яго не зменіш, не варта з-за гэтага псаваць сабе настрой ». Я ўсё яшчэ знаходзіўся у сумнай вобразе. Яна прапанавала мне напісаць пра гэта ў кнізе скаргаў, і тады могуць аштрафаваць яго. Я адказаў: «Вы ж самі зусім правільна сказалі, што яго ўжо не зменіш. Прынясіце лепш кнігу заахвочванняў, я на тры старонкі напішу сачыненне на тэму «50 прычын, чаму Арыну трэба ўзнагародзіць і павысіць зарплату »». яна ўсміхнулася, я таксама ў адказ прыбраў сваю сумную маску і падзякаваў яе за падтрымку, і, вядома ж, турбуецца аб тым, каб яна не прыхварэла на холадзе.
Няма, вядома ж, я не быў засмучаны і пакрыўджаны на ахоўніка, наадварот - я задаў яму спякоту, я выказаўся і сышоў па-ангельску, але калі я ўбачыў, што Арына выйшла мяне падтрымаць, я спецыяльна скрывіў пакрыўджаную маску, таму што мне хацелася, каб яна мяне пашкадавала. У ідэале, вядома ж, нам трэба было абняцца яшчэ, але на практыцы ўсё не так.
мы развіталіся, але я нічога не ўзяў у яе ніякіх кантактных дадзеных, таму што я быў верны сваёй даме сэрца. Я быў дурны на той момант, гэта мог быць мой адзіны шанец, але я яго выпусціў.
У выніку я ўсё ж знайшоў потым патрэбны мне рэстаран, патэлефанаваўшы кліенту - ён быў ззаду таго ж будынка. Пасля гэтай дастаўкі мне мелася быць іншая дастаўка на станцыю метро Кітай-Горад. Я даехаў да месца прызначэння, знайшоў гэты офіс і аддаў заказ. Тут у мяне кішэню задрыжаў ад вібрацый тэлефона - хтосьці тэлефанаваў. Я адказаў - гэта быў адзін мой знаёмы, ён прасіў прыехаць на станцыю метро Кузнецкі Мост (гэта тут недалёка было, адна станцыя за ўсё), трэба было дапамагчы яго сябру з кампутарам. Я спусціўся на эскалатары ў метро і ўбачыў даму свайго сэрца, але вось толькі яна была ў абдымках нейкага стыльнага хлапчука, які яе горача цалаваў. Я сабраў волю ў кулак і падышоў да іх. Я са здзіўленнем ўскрыкнуў: «О-о-о! Прывітанне! Вось нарэшце-то ты мяне пазнаёмілася са сваім хлопцам. ». Я паціснуў яму руку, прадставіўся, ён таксама прадставіўся як-то пафасна. Я працягваў: «Я пра цябе наслышан! Я яе братка стрыечны, яна мне пра цябе столькі ўсяго казала! Ну добра, бывайце!». Я пайшоў, не вярнуўся. Я выглядаў спакойным, але ўнутры мяне ўсё кіпела і рвалася вонкі. Я быў злы, засмучаны, і разгублены. У галаве круціліся думкі, а сэрца проста вырывалася з грудзей.
Я паехаў разбірацца з гэтым кампутарам, хоць і не хацеў нікуды ехаць, але я абяцаў, і таму паехаў. Яны з маім знаёмым чакалі мяне ўжо там. Мы пазнаёміліся і пайшлі да яго машыны. Мяркуючы па ўсім, гэты чалавек быў пры грошах: бездакорная знешнасць, інтэлігентная ветлівая гаворка, дарагая машына. Мы прыехалі да яго ў кватэру: інтэр'ер кватэры мяне парадаваў адразу ж. Паўсюль віселі самыя розныя карціны, дома было шмат дарагі тэхнікі. Мена праводзілі да кампутара і ўключылі яго. пасля загрузкі Windows з'явіўся банэр на ўвесь экран з просьбай пакласці грошай на ўказаны тэлефон. Я ўмомант ўправіўся з усім гэтым - звычайны вінлок, для мяне гэта не ўпершыню. Я сказаў, што спяшаюся і пайшоў апранацца. Гаспадар падзякаваў мне даволі шчодра - даў мне такіх чаявых, што я б яшчэ мог два тыдні кур'ерам ня працаваць. Я ўзяў сабе толькі адну дзясятую частку, а астатняе паставіў яму на раяль, які стаіць у гасцінай. ён настойваў, каб я ўзяў усё, але я не ўзяў. Тады ён дастаў з шафы нейкую сумку і даў яе мне.
Потым ён патэлефанаваў таксісту і папрасіў яго прыехаць і падвезці да патрэбнага мне месца. Я сеў у машыну, таксіст даволі засунуў у кішэню некалькі купюр, якія яму ўручылі і спытаў мяне, куды ехаць. Я задумаўся крыху, паглядзеў на сумку, якая ў мяне была ў руках і сказаў упэўнена: «Ведаеце рыбны рэстаран побач з метро Чырвоныя вароты? Poezzhayte,, калі ласка, туды. »У сумцы была бутэлька нейкага віна. Я выцягнуў бутэльку і стаў яе разглядаць.
Па дарозе мы з таксістам разгаварыліся. Ён быў былым гоншчыкам і пілотам у адстаўцы. Я сам цікавіўся самалётамі і ўсякімі лятальнымі машынамі, таму мы знайшлі агульную мову. Я распавёў яму, як сёння я бачыў целующуюся даму майго сэрца з нейкім хлопцам-героем з баевікоў, з тых, якія стромкія, якія ня як я. Як ні дзіўна, таксіст мяне зразумеў і распавёў мне падобную гісторыю. «Хто табе такое добрае віно-то падарыў?», – спытаў таксіст. Я адказаў: «Ды гэта далі за тое, што дапамог кампутар вярнуць да жыцця. ». Я распавёў таксісту свае планы: я хацеў падарыць гэта віно той афіцыянтцы, якая ўвесь дзень не выходзіла ў мяне з галавы. Таксіст даў мне савет: «Падарыць і ўсё? Можа быць варта было б паспрабаваць дамагчыся большага?». Я не зразумеў, што меў на ўвазе таксіст. Ён сказаў мне, каб я пачакаў яе пасля працы і запрасіў правесці са мной час. ён абяцаў, што дапаможа мне, проста таму што ён убачыў ува мне сябе. Ён таксама сказаў, што такіх людзей у новым пакаленні ўжо і няма хутчэй за ўсё.
Мы прыехалі да рэстарана і прыпаркаваліся. Я збягаў і купіў кветкі ў бліжэйшай кветкавай лавачцы. Да васьмі гадзін вечара мы так і прасядзелі ў машыне, і тут раптам я ўбачыў, што яна толькі выйшла з рэстарана і, мабыць, збіралася дадому. Я выйшаў з машыны, падышоў да яе ззаду і гэтак жа палапаў. Яна павярнулася ў мой бок і я ўручыў ёй кветкі: «Гэта вам, ваш заслужаны падарунак. Гэта тры ружы, і ўсе яны розных колераў. Белая - гэта ўсё добрае, што ёсць у людзях. Яна вылучаецца сярод гэтых астатніх двух: чырвонай і ружовай, таму што дабро заўсёды перамагае, а вы мне сёння гэта даказалі. Чырвоная ружа - гэта сімвал таго, дзеля чаго жывуць людзі, таго, што з'яўляецца стымулам чалавека рабіць добрыя справы - гэта каханне. яна розная, розная да ўсіх. Я бачу, што вы любіце ўсіх, але, магчыма, што гэтага проста не цэняць. Але я шаную. Ружовая ружа - гэта сімвал бесклапотнасці і душэўнага спакою, але гэтага не будзе, калі не будзе дабра і кахання. Так, хай ружы - гэта банальна, але гэта не проста букет кветак, — гэта ілюстрацыя жыцця, прадстаўлены ў такім спалучэнні колераў. » . Яна ўзяла букет і падзякавала мяне. Я спытаўся ў яе, не адмовілася б яна правесці са мной рэшту гэтага дня. яна пагадзілася. Мы селі ў машыну да таксісту і ён нас кудысьці павёз.
Гэта быў аэрапорт. Мы былі прама ўсярэдзіне аэрапорта. Вакол стаялі самалёты і лайнеры, а мы былі каля будынка, на даху якога стаяў верталёт. Мы падняліся і селі ў гэты верталёт. Штурвал на сябе перайшоў на той жа таксіст. Мы падняліся ў паветра і праляцелі пару кругоў над начной Масквой. Вечар быў проста цудоўны. Арыне ўсё вельмі спадабалася, яна проста вылучала радасць.
І да яе хаты таксама даехалі мы на тым жа таксі. Я выйшаў з машыны і адкрыў ёй з другога боку дзверы, падаў руку і дапамог выйсці з машыны. Яна прапанавала яшчэ прагуляцца трохі, а я, вядома ж, пагадзіўся. Кіроўца застаўся чакаць нас у машыне. Пакуль мы ішлі вакол яе дома, яна ўсё дзякавала мяне за выдатна праведзены вечар. Пры развітанні мы доўга глядзелі адзін на аднаго і маўчалі, а потым яна падарыла мне пацалунак і выцягнула з кішэні паліто лісток, на якім быў напісаны нумар тэлефона, і прасіла мяне патэлефанаваць ёй заўтра, каб зноў сустрэцца.
Гэта ўсяго толькі адзін дзень з жыцця звычайнага курьера, які перевенул ўсё маё жыццё.
Рыфат Рузельев (c)
Катастрофа ў Тайландзе не толькі забіла больш 350 чалавек і пазбавіла 
сто тысяч грамадзян, але і ўнесла свае праўкі ў інфраструктуру краіны і яе сталіцу Бангкока. Затоплены аэрапорт Бангкока, 
